Jeroen Windmeijer & Jacob Slavenburg
Andermaal een spannende thriller van het duo Windmeijer en Slavenburg die de ideale mix tussen geschiedenis en spanning beheersen. Voor de liefhebbers van Historische Literaire thrillers een aanrader.
https://www.hebban.nl/recensies/guido-goedgezelschap-over-het-evacomplex
Eerste indrukken over “Camille” van Luc Corremans, een nieuwe roman die ik op dit moment proeflees. Belangrijkste personages: Auguste Rodin en Camille Claudel.
Ik heb met zeer veel aandacht en verwondering genoten van “Jeanne”, maar ik heb de indruk dat “Camille” mij nog meer boeit. Mijn nieuwsgierigheid naar de volgende bladzijden wordt voortdurend aangescherpt.
De auteur speelt met de tijd en zet ons af op het Isle of Wight in 1939, aan de vooravond van WOII. Daar verblijft de 75-jarige Camille Claudel en ze geniet van de rust en de zee. De beschrijving van de mensen op het eiland en de omgeving getuigt van zin voor nauwkeurigheid. Wie het échte verhaal van Camille Claudel kent, weet meteen dat ‘Camille’ een roman is, een fictieboek, weliswaar grotendeels gebaseerd op het leven van de beeldhouwster.
“Uitsluitend in de namiddag, onder de stralen van de weigerachtige zon, kwam deze unieke habitat tot leven. Vrouwen met bleke gezichten en dikke benen vol spataderen liepen zowaar blootsvoets over het strand. …/… Ze hadden manden op het hoofd en legden hun wasgoed te drogen op de rotsen die gretig warmte opnamen en gevormd waren door de eeuwen, of op de lage voorhoede van de kliffen in de achtergrond, de witte geesten van rotsformaties die zo typisch waren voor de Engelse zuidkust.”
Even verder in het verhaal vernemen we dat Camille al eerder op het Isle of Wight was. Door een Indisch sprookjesverhaal ontstond daar haar inspiratie voor haar latere beeldhouwwerk ‘Sakuntala’, een beeld waarop Rodin zeer jaloers was. Typisch voor de schrijver om geschiedenis te verweven in deze roman, net zoals dat in “Jeanne” het geval is.
De beschrijving van hoe de dertienjarige Camille tot het besef komt dat zij beeldhouwster wil worden is een mooi en verhelderend stukje. Hoe zij samen met haar broer Paul de natuur van haar geboortegrond intrekt en hoe zij een wordt met de aarde, de grond, de klei, de modder, …
Een ander hoogtepunt tot nu toe: de ontdekking van het ‘Dépôt des Marbres’. Een pakhuis van de stad Parijs, volgestouwd met ongebruikte kunstwerken en Carrara marmer. Dit alles omhuld in een wazige sluier van gipsstof: hier en nergens anders voelt zij zich thuis, ….. en hier ontmoet zij Auguste Rodin, ….
“De emoties namen bezit van haar. Dit was waar ze thuishoorde. Haar leven moest nog beginnen, maar ze had het gevoel het punt te hebben bereikt dat vanaf het begin haar einddoel was geweest, daar waar alle verwachtingen samenkwamen die ze had en nog zou hebben: de plaats waar mensen poseerden voor andere mensen die de taak hadden eeuwigheid te geven aan de eersten.”
Dit alles zet Luc Corremans, soms in vrij lange, maar perfect geconstrueerde zinnen op papier, in niet al te lange hoofdstukken. Metaforen en vergelijkingen zijn niet vreemd aan de auteur, maar er is geenszins sprake van een overvloedig gebruik ervan. De brieven van Camille aan Florence op het Isle of Wight die de schrijver opneemt in het verhaal getuigen van de grote liefde en verbondenheid met het eiland dat zij heeft achtergelaten.
“Ik hou van Parijs en de Seine, maar niets gaat boven Wight. Oh, Florence, ik ga de zee niet meer vinden. Ik ga de prachtige natuur van Shanklin niet meer vinden. Ik kan het niet geloven, het voelt aan alsof mijn hart verscheurd is.”
Het taalgebruik van Corremans is correct en vloeiend, aangenaam leesbaar. En wat haast onvermijdbaar is: flash-backs die een verhelderende kijk geven op personages en gebeurtenissen.
Tijdens het lezen word je als lezer meegezogen in het verleden. De levendige en haast bewegende voorstellingen van gebeurtenissen, de nauwkeurig beschreven setting en de secure uitwerking van de karakters geven het gevoel deel uit te maken van dit boek, waarin je dan als lezer meewandelt doorheen de geschiedenis van Camille, Parijs, Wight, …
Voor ‘de Leesclub van Alles/Bazarow’ heb ik “Bestierd” van Joost Golsteyn gelezen.
Een zeer merkwaardig boek waarin voor Dali en zijn surrealisme een grote rol is weggelegd. Ook de geheime pemijlers van Matisse eisen nadrukkelijk de nodige aandacht op.
Nijmeegse studenten, meisjes en, … Westmalle Triple zijn de andere ingrediënten.
guiannit✋ 